بررسی اثر تجویز سیستمیک مفلوکین بر علائم قطع مصرف مرفین در موش صحرائی

سابقه و هدف: مکانیسم های دقیق وابستگی به اپیوئیدها و سندرم قطع مصرف هنوز به طور کامل شناخته نشده اند. از دیر باز مطالعات زیادی در رابطه با عواملی که بتوانند علایم قطع مصرف را کاهش دهند، صورت گرفته است. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی اثر مفلوکین (یک مهارکننده اتصالات شکافی) بر علایم قطع مصرف مرفین در موش صحرایی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار در محدوده وزنی 225 تا 275 گرم به طور تصادفی در گروه های 8 تایی وارد مطالعه شدند. به منظور القای وابستگی، از روش تزریق زیر جلدی دوزهای فزاینده مرفین در یک دوره 13 روزه استفاده شد. در روز سیزدهم نیم ساعت بعد از آخرین دوز تزریق مرفین، به گروه کنترل، سالین (ml/kg 1) و به 3 گروه درمانی به ترتیب مفلوکین در دوزهای 5 ،15 و 30 mg/kg به صورت داخل صفاقی تزریق شد و نیم ساعت بعد به همۀ گروه ها نالوکسان (mg/kg, ip 4) تزریق و به مدت 60 دقیقه علایم قطع مصرف شامل (پرش، ایستادن روی پاها، تیمار کردن آلت تناسلی، کشیدن شکم روی زمین، تیمار کردن بدن و حرکات شبیه سگ خیس) ثبت گردید. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که مفلوکین نه تنها علایم قطع مصرف را به صورت جداگانه کاهش داد، بلکه توانست علایم تام سندرم ترک را نیز در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کاهش دهد. استنتاج: با توجه به نتایج به دست آمده، مفلوکین در کاهش علایم قطع مصرف مرفین موثر بوده است.